Mevrouw Pit zoekt een woord.

Mevrouw Pit nam dus afscheid van haar collega's. En bij afscheid wordt een woordje gezegd. Maar dat vond Mevrouw Pit nu niet zo gemakkelijk...

Ik wil wel een woordje zeggen, maar welk woord? Ik heb er lang over zitten peinzen. Maar het woord kwam niet.

Ik dacht: ik zoek eens tussen alle woorden die verzameld staan in mijn boekenkast. Misschien vind ik daar het goede woord.

Ik begon met ‘de dikke van Dale’, verzamelplaats van alle woorden. Daar moest toch wel zeker het woord in staan? Ik begon bij de A van aai, maar bij Saai heb ik het opgegeven.

De dikke van Dale zegt met veel woorden niet wat ik wil zeggen.

Toen dacht ik: zoek je inspiratie bij het bestverkochte boek aller tijden. Ik blies het stof van De Bijbel en las dat er een paradijs was. Dat was alvast veelbelovend: een knutselparadijs voor klein en groot. Daar kon ik me in vinden. Maar toen werd het griezelig met slangen en een stem die zei ‘an apple a day keeps God away’.

En ik die dacht dat appels gezond waren.

Ik schoof nog een boekenplank op en vond daar een boek dat begon met ‘Lang, lang geleden’. Dat klonk al veel meer als de woorden die ik zocht. Het is immers al lang, lang geleden dat ik bij De Banier begon. En het eindigt altijd met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’, en dat zijn de perfecte laatste woorden. Maar wat moet ik dan met die gemene stiefmoeder of die boze wolf?

Peinzend ging ik naar bed en las nog wat in het boek ‘de grote Joseph’ van Anneloes Timmerije. De hoofdpersoon Lila werkt aan een woordenboek van vergeten woorden. Maar met vergeten woorden is niemand iets. Je bent ze zo vergeten.

Haar oom Joseph spreekt een eigen verzonnen taal. En ik dacht: dat is het! Ik maak gewoon mijn eigen woorden. Maar het probleem is dat niemand Joseph verstaat. En Joseph blijkt uiteindelijk ook geen aardige persoon te zijn. Zijn woorden zijn wellicht ook helemaal niet aardig.

En ik wil wel een aardig woord.

De verzamelde woorden uit mijn boekenkast gaven me uiteindelijk niet de woorden die ik wil zeggen vandaag. Het zijn de jongeren op mijn nieuwe werkplek. Ze hebben veel of weinig woorden. En sommigen hebben helemaal geen woorden. Maar we verstaan elkaar.

Met eenvoudige woorden en een klein gebaar.

Dus spreek ik vandaag eenvoudige woorden.

Dag en Dank je wel.

En ik maak een klein gebaar.

Ik stopte het in een zakje. Het geeft een beetje warmte terug van wat ik mocht ervaren. Er zijn er geen twee dezelfde, uniek als jullie zijn. Sommige zijn iets meer gevuld dan andere. Niet perfect en af en toe een steekje los. Kleurrijk en warm.

Of in het geval van Mevrouw Pit een heleboel kleine gebaartjes.

Gelukkig maar een eenvoudig woordje.

Dag en Dank je wel.

Mevrouw Pit had een idee.

Of liever: Mevrouw Pit had hét idee. Het idee om een afscheidscadeautje te maken voor haar collega's. Inderdaad, die Mevrouw Pit met haar vele collega's. Veel collega's betekent ook veel cadeautjes.

Daar is Mevrouw Pit vol goede moed aan begonnen. Ze had zich goed georganiseerd zoals u ziet.

In ieder geval toch voor Mevrouw Pit haar doen. Een beetje chaoot is ze wel, meestal in haar hoofd en altijd in haar huis.

Mevrouw Pit maakte een hele mand vol Pittekes. Met een buikje van kersenpitten. Zo geeft Mevrouw Pit een beetje warmte terug van wat ze kreeg van al die vele collega's. 

En nu heeft Mevrouw Pit er een beetje haar buik van vol. Dat begrijpt u wel.

Mevrouw Pit neemt afscheid.

Rare dame die Mevrouw Pit. Start met een blog en neemt al meteen afscheid.
Inderdaad.
Het is namelijk ook een belangrijke gebeurtenis in het leven van Mevrouw Pit.
Mevrouw Pit neemt vandaag officieel afscheid van haar collega's. Ze heeft ondertussen al nieuwe collega's, dus deze collega's zijn eigenlijk al ex-collega's. Maar vandaag zijn het nog even gewoon haar collega's. Collega's van 22 jaar lang. Dat zijn dus een heleboel collega's. En een heleboel emotie.
Maar daar is Mevrouw Pit op voorzien. Mevrouw Pit heeft haar sjakosj al volgestoken met pakjes Kleenex. Die heeft ze gekregen van haar collega's op haar laatste werkdag. De collega's van Mevrouw Pit zijn al net zo vooruitziend als Mevrouw Pit zelf: de Vooruitziende Vrouwen zeg maar. Alhoewel, er zitten ook heren tussen.

Mevrouw Pit weet niet wat haar collega's vandaag in petto hebben voor haar.
Maar die collega's weten ook niet wat Mevrouw Pit voor hen in petto heeft vandaag!
Mevrouw Pit knutselde afgelopen maand elk vrij uurtje aan een cadeautje voor al haar collega's. En collega's van 22 jaar lang dat zijn dus een heleboel collega's. (Maar dat wist u al. Mevrouw Pit valt af en toe eens in herhaling.) Een heleboel collega's dat is een heleboel geknutsel. Dat had Mevrouw Pit natuurlijk een beetje onderschat. Maar de knutsels zijn af en die mag u een volgende keer bekijken.
Mevrouw Pit schreef daarnet ook nog een woordje ter afscheid. Dat is ook in de sjakosj.

En als Mevrouw Pit zich nu ook nog gaat aankleden met warme kleren, dan is ze er helemaal klaar voor.